GR20 – Etap 2 (Ortu di u Piobbu – Carrozzu).

Budzę się o godzinie 4.30. Pierwsze prawdziwe śniadanie na szlaku GR20 zabierze mi trochę czasu i po spakowaniu się rozpoczynam marsz o godzinie 6.20.

Tablica znajdująca się przy początku drugiego etapu – kierunek południe.

Widok na schronisko Ortu di u Piobbu.

Pierwsze podejście na 1627 metrów i zejście około 200 m w stronę owczarni Mandriaccia (1460 m).

Podejście po szlaku w stronę źródła Leccia Rossa i następnie szlak pokrywa się kamieniami…

…aż do momentu, gdy moim oczom ukazuje się przełęcz Bocca di Pisciaghja (1940 m).

Widok z Bocca di Pisciaghja w kierunku północy. Widok na Capu Gianonne, Capu a u Dente oraz Punta Pisciaghja po lewej stronie (szczyt o tej samej nazwie, co przełęcz). Znajduję się na północnym zboczu szczytu Capu Landruncellu (2145 m) i po przejściu przez przełęcz przechodzę na zbocze południowe…

…aby ujrzeć taki widok – masyw Monte Cintu (ze swoim szczytem – w tle po samej lewej), Punta Minuta (2556 m), Paglia Orba (2525 m) oraz Capu Tafunatu (2335 m).

Kierunek – przełęcz Bocca d’Avartoli (1898 m). Zaczynają się przejścia, które wymagają pewnej stopy i niezachwianej równowagi.

Kierunek Bocca di L’Innominata. Szlak cały czas wymaga skupienia, kijki przymocowuje do plecaka i ruszam do przodu. Schodząc w stronę przełęczy słyszę za sobą kroki i dochodzę do wniosku, ze znajduje się za mną grupka, która ma szybsze tempo. Szlak jest wąski, wiec kontynuuje trasę i w trudnych miejscach podpieram się dłońmi, bo zejścia są strome. Jeden z wędrowców rozpędzony swym tempem wbija kijki tuż za moimi podparciami, mówię, żeby poczekał chwile i go przepuszczę, co robię po kilku krokach. Jego koledzy są dalej za mną. Dochodzę spokojnie do przełęczy, widzę dwóch chłopaków, którzy siedzą przy niej, a trzeci schodzi za nami. Nagle słyszymy huk, chłopcy się odwracają, krzyczą do kolegi…zero odzewu. Szybko wstają i sprintem podbiegają około 100 metrów. Po kilku minutach jeden z nich zbiega i pyta się mnie czy wiem jak daleko jest do schroniska, wg przewodnika około półtorej godziny, ale informuje go, że jest to dość strome zejście po kamieniach (640 m w dół). Pytam się czy wszystko ok z kolegą, słyszę, że nie wiedzą dokładnie. Zostawiam plecak i kieruje się w górę sprawdzić czy to coś groźnego. Chłopak jest w lekkim szoku, okazało się, że stracił równowagę i przeciążony plecakiem poleciał fikołkiem do przodu. Mówię mu, że miał dużo szczęścia, że głowie nic się nie stało. Patrzę na nogi – krwiak na rzepce i na zewnętrznej powierzchni stawu kolanowego oraz w okolicach górnej części kości strzałkowej. Druga noga bez obrażeń, ale w ciągłym skurczu mięśnia czworogłowego. Krótkie badanie – palpacja, bierna mobilizacja stawu, próba skurczu mięśnia czworogłowego poturbowanej kończyny – złamania nie ma, myślę o skręceniu stawu kolanowego wraz ze stłuczeniem. Koledzy zajmują się opatrunkiem i dwóch z nich decyduje się na szybkie zejście do schroniska i wezwanie pomocy, dwóch pozostałych zostaje z chłopakiem. Ja kontynuuję zejście i już przy schronisku słyszę odgłos helikoptera. Po dojściu do schroniska dowiem się od jednego z chłopaków, że ich kolega został przewieziony do szpitala w Calvi ze zdiagnozowanym skręceniem stawu kolanowego.

Zejście w kierunku schroniska.

Widok w stronę Punta di Spasimata oraz Capu a u Carrozzu.

Tych kamieni miałem szczerze dosyć podczas zejścia do schroniska.

Po dojściu do schroniska wybieram miejsce na namiot, na początku znajduje jedno zaciemnione, ale jest tam pełno mrówek. Ostatecznie zmieniam i instaluje namiot obok francusko-angielskiej pary, z którą minąłem się na pierwszym etapie. Do tej pory miałem wątpliwości od kogo pochodziło chrapanie przed startem na szlak (o czym pisałem w poprzednim wpisie), niebawem miałem się przekonać, ze źródłem hałasów był sympatyczny kolega z Anglii.