Mont Buet lub Le Buet to alpejska góra leżąca w masywie Giffre. Na jej szczyt można wejść albo od strony doliny Chamonix (Vallorcine) albo od strony Sixt-Fer-à-Cheval. Wybrałem tę drugą opcję, rozpoczynając moją wędrówkę przy parkingu Salvagny na wysokosci 900 metrów. Etapem pośrednim było schronisko Le Grenairon (1974 m), przy którym zatrzymałem się na herbatę. Po raz pierwszy szczyt został zdobyty w 1770 roku przez braci Deluc od strony Sixt, pięć lat później od strony Vallorcine (Marc-Théodore Bourrit).

Początek szlaku o wschodzie słońca.

Zbliżając się do schroniska Grenairon moim oczom ukazuje się po raz pierwszy masyw gór Fiz oraz część masywu Mont-Blanc wraz z głównym szczytem.

Widok ze schroniska Grenairon na Cirque des Fonts, Col des Chaux i Tête de Villy.

Le Buet.

Na pierwszym planie Cirque des Fonts, Col des Chaux oraz grań prowadzącaprzez Tête de Villy oraz Tête de Moëde do Col d’Anterne. Na drugim planie masyw Aiguilles Rouges ze szczytem Aiguille du Belvédère. W tle masyw Mont-Blanc.

Masyw Fiz.

Le Buet.

Wschodnia sciana masywu Fiz ze szczytami – Pointe de Sales, Pointe de Chardonnière, Tête à l’Âne i Pointe d’Anterne.

Gospodarz.

Przede mną ostatnie strome podejście wyposażone w łańcuchy.

Na szczycie.

Widok na masyw Mont-Blanc.

Aiguille Verte, Les Drus oraz północna ściana Grandes Jorasses (po prawej).

Przechodzę na stronę Vallorcine i kieruję się w stronę przełęczy Salenton.

Przełęcz Salenton.

Aiguille de Salenton (2671 m).

Dolina prowadząca w stronę schroniska Moëde Anterne (1996 m).

Schronisko Moëde Anterne (1996 m).

Pointe Noire de Pormenaz (2323 m).

W drodze do Plaine Joux.

Mont Blanc du Tacul, mont Maudit i mont Blanc o zachodzie słońca.